Posiadłość Powerscourt (irlandzki: Eastát Chúirt an Phaoraigh), położona w Enniskerry, hrabstwo Wicklow w Irlandii, to duża wiejska posiadłość znana z domów i ogrodów krajobrazowych, zajmująca dziś 19 hektarów (47 akrów). Dom, pierwotnie zamek z XIII wieku, został gruntownie zmieniony w XVIII wieku przez niemieckiego architekta Richarda Casselsa, począwszy od 1731 roku, a skończywszy w 1741 roku. Pożar w 1974 r. pozostawił dom w stanie surowym do czasu renowacji w 1996 r.
Rodzina Wingfield od dawna pożądała ziemi Phelima O’Toole’a z Powerscourt (zm. 1603), usiłując wciągnąć Phelima O’Toole’a do buntu, za co groził przepadek. Spór osiągnął punkt kulminacyjny 14 maja 1603 roku, kiedy Wingfieldowie zamordowali Phelima w miejscu znanym jako Killing Hollow niedaleko Powerscourt, pomimo faktu, że wnuk i spadkobierca Phelima, Turlough, syn syna Phelima (zm. 1616), pozostał w okupacji Powerscourt. Król Anglii Jakub I (zm. 1625 r.) 27 października 1603 r. udzielił Sir Richardowi Wingfieldowi dzierżawy posiadłości Powerscourt na 21 lat za czynsz w wysokości 6 funtów irlandzkich i honorarium rycerskie. Przyczyną przepadku dóbr O’Toole były buntownicze działania Briana O’Neilla (zm. 1549) i samego Phelima O’Toole’a. To, że działania O’Neill i O’Toole, zostały przytoczone jako powód przepadku, było dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że przynajmniej Phelim O’Toole otrzymał pośmiertne ułaskawienie za nieokreślone przestępstwa w dniu 23 kwietnia 1549 r. Ponadto, obok barona Cromwella, jego majątki zostały przekazane regrantowi.
Nagrodzona siedziba rodzinna Viscounts Powerscourt, posiadłość jest własnością rodziny Slazenger, założycieli i byłych właścicieli firmy Slazenger z artykułami sportowymi od 1961 roku. Jest to popularna atrakcja turystyczna, obejmująca Powerscourt Golf Club, restaurację Avoca Handweavers oraz Hotel Collection Autograph.
Dom z XIII wieku
Pierwotnym właścicielem XIII-wiecznego zamku był anglo-normański szlachcic o imieniu La Poer, który ostatecznie został zangielizowany na „Power”. Położenie zamku miało strategiczne znaczenie militarne, ponieważ właściciel zamku mógł kontrolować dostęp do pobliskich rzek Dargle, Glencree i Glencullen. Trzypiętrowy dom miał co najmniej 68 pokoi. Hol wejściowy, w którym wystawiono rodzinne pamiątki, miał 18 metrów długości i 12 metrów szerokości. Główne sale recepcyjne znajdowały się na pierwszym piętrze, a nie na parterze, co jest bardziej typową lokalizacją. Do domu prowadzi długa na milę aleja buków.
Dom z XVIII wieku
W XVI wieku dom stał się własnością rodziny Powerscourt. Rodzina wzrosła w bogactwie i rozgłosie, a w XVIII wieku Richard Wingfield, pierwszy wicehrabia Powerscourt, zlecił architektowi Richardowi Casselsowi obszerną przebudowę średniowiecznego zamku w celu stworzenia nowoczesnego wiejskiego domu. Prace rozpoczęto w 1731 r., a zakończono w 1741 r. Zajmując pozycję na szczycie wzgórza, Cassels nieco odszedł od swojego zwykłego ponurego stylu, nadając domowi coś, co sir John Vanbrugh nazwałby „zamkowym powietrzem”. Jest to najbardziej widoczne w surowej palladiańskiej elewacji konstrukcji otoczonej dwiema okrągłymi kopułowymi wieżami. W latach trzydziestych XIX wieku w tym domu odbywały się konferencje na temat niespełnionych proroctw biblijnych, w których uczestniczyli tacy ludzie jak John Nelson Darby i Edward Irving. Konferencje te odbywały się pod auspicjami Teodozji, wicehrabiny wdowy Powerscourt. Jej listy i dokumenty zostały ponownie opublikowane w 2004 r., W tym streszczenia konferencji prorockich w Powerscourt.
Ogrody z XIX wieku
W 1844 roku, w wieku 8 lat, Mervyn Wingfield, 7. wicehrabia Powerscourt, odziedziczył tytuł i posiadłość Powerscourt, która obejmowała 200 km² (49 000 akrów) ziemi w Irlandii. Kiedy młody lord Powerscourt osiągnął wiek 21 lat, rozpoczął gruntowny remont domu i stworzył nowe ogrody. Główne atrakcje na terenie to Dolina Wieży (z kamienną wieżą), ogrody japońskie, posągi skrzydlatych koni, jezioro Triton, cmentarz dla zwierząt, Staw Delfinów, ogrody otoczone murem, Brama Bamberg i Ogród Włoski. Mówi się, że Pepperpot Tower została zaprojektowana na podstawie ulubionej 3-calowej papryki Lady Wingfield. Na szczególną uwagę zasługuje cmentarz dla zwierząt domowych, którego nagrobki zostały opisane jako „zadziwiająco osobiste”. Zainspirowanie się projektem ogrodu nastąpiło po wizytach Powerscourt w ozdobnych ogrodach Pałacu Wersalskiego, Pałacu Schönbrunn pod Wiedniem i Zamku Schwetzingen niedaleko Heidelbergu. Rozwój ogrodu trwał 20 lat w 1880 roku.
XX-wieczny pożar i renowacja
W 1961 roku posiadłość została sprzedana przez 9. wicehrabiego Powerscourt rodzinie Slazenger, która jest jej właścicielem do dziś. Wendy Slazenger, córka zmarłego Ralpha Slazengera, poślubiła Hon. Mervyn Wingfield (1935-2015) w 1962 r. Mervyn później, w 1973 r., Odniósł sukces jako 10. wicehrabia Powerscourt. Poprzez swoje dzieci, 11. wicehrabiego – Mervyn Anthony Wingfield – i Hon. Julia Wingfield, nadal istnieje silny związek między dwiema rodzinami a posiadłością Powerscourt. Dom został zniszczony przez pożar w dniu 4 listopada 1974 r., A następnie został wyremontowany w 1996 r. Tylko dwa pokoje są otwarte dla publiczności, tak jak kiedyś wyglądały, gdy Powerscourt było zamieszkałe, podczas gdy reszta parteru i pierwszego piętra to obecnie lokale handlowe. W 2011 roku Lonely Planet zagłosowało na Powerscourt i umieściło w pierwszej dziesiątce najlepszych domów na świecie, podczas gdy w 2014 roku National Geographic umieściło Powerscourt na trzecim miejscu wśród dziesięciu najlepszych ogrodów na świecie.
Źródło: Wikipedia
